Dzień 122

Jak zwykłem rozpoczynać posta tak i teraz zacznę od napisania godziny o której piszę... otóż jest już godzina 22,20. Jest ciepły wieczór i oczywiście pochmurne niebo. Zastanawiałem się nad pewną cechą ludzi, którą często spotykam na swojej drodze życia. Chodzi mi o nadużywanie cudzego zaufania. To niby nic wielkiego, ale jednak jest to drażniąca cecha ludzka. Należałoby na początku rozważań postawić zasadnicze pytanie: Czy bycie nachalnym sprzyja osiąganiu założonych wcześniej celi, czy raczej je uniemożliwia. Bycie nachalnym to dzisiaj taka cecha na topie. Nawet ładniej się ją nazywa... Teraz mówi się, że to nie jest nachalność tylko przebojowość...! Zastanawiam się czy bycie przebojowym... Ne! Nie będę tego tak nazywał, tylko tak jak nazwać powinienem. Bycie nachalnym w zawieraniu nowych znajomości mnie osobiście zniechęca, a nawet odstrasza. Nie lubię gdy ktoś nadużywa mojego zaufania. Takie nadużycie, uznaję za brak kultury osobistej i lekcewazenie. To jest wręcz nieuprzejme i niemiłe... A ja nie lubie być nieuprzejmie traktowany. Zniechęcony takim nachalnym działaniem bardzo szybko odcinam sie od takiego nachalnego rozmówcy i na tym w zasadzie kończy się taka próba nawiązania ze mna znajomości. Czy wszyscy ci nachalni nieznajomi myślą, że są tacy wartościowi,że mogą sobie pozwolic na bezczelność...? Dle mnie choćby był i ministrem nie zdobędzie mojego serca ani chocby przychylności. Lubię ludzi uprzejmych, którzy wiedzą jak zdobywa się zaufanie i przychylnośc dopiero co poznanej osoby... ano tylko i wyłądcznie dobrymi manierami, czystym wnętrzem i uczciwym sercem... i przed tymi chyle swoje skromne czoło...Zawsze znajdziecie we mnie tego którego szukacie...