Dzień 118

W tej chwili mamy godzinę 22,35...W takim razie zabieram się za pisanie codziennego posta. Na początek chcę powiedzieć: Chwała tym wszystkim, którzy potrafią mówić prawdę o sobie i o swoich uczuciach... szczególnie tych negatywnych uczuciach. O nich jest najtrudniej mówić i dzielić się z innymi ludźmi. Często mówienie o swoich negatywnych uczuciach uważamy za coś hańbiącego, wstydliwego... Ale to nie prawda! Mimo,że kiepscy słuchacze takich wyznań, szydzą i wyśmiewają się z nas... że są pełni ironicznych uśmieszków i politowania, człowiek honoru wie, że wprost przeciwnie, mówienie o sobie prawdy to wielki zaszczyt i odwaga. To znaczy, że jesteśmy tym kim być powiniśmy... to znaczy, że znamy swoje miejsce na tej ziemi i że to nic nadzywyczajnego, bo skoro mimo wielu niepomyślności zachowaliśmy swoją twarz, to znaczy, że nie boimy się mówić o swoich negatywach, bo niby dlaczego mielibyśmy się bać skoro nic nie mamy do ukrycia... bo czyż może być coś gorszego niż zastąpienie własnej twarzy kłamliwą i zdradziecka maska obłudy...?