Dzień 246

W tej chwili mija godzina 22:55 czyli jest odpowiednia pora do napisania kolejnego posta. Dzisiejszy dzień był pod wpływem święta zmarłych i tak mniej więcej przebiegał. Rano zaliczyłem cmentarz, zapaliłem światło pamięci i złożyłem chryzantemy... Potem... czyli kilka godzin później, doświadczyłem aktu niesamowitego zaufania... Na codzień nawet się o takich sprawach nie myśli, bo to sprawa tak intymna i niespotykana, że aż dech mi zaparło... Oto jeden z moich wielkich przyjaciół złożył w moje dłonie siebie...! Siebie w ostatniej drodze tutaj na ziemi. Poprosił mnie bym po jego śmierci poniół w swoich dłoniach jego prochy umieszczone w urnie i osobiście złożył je w grobie... Jest to dla mnie wielki zaszczyt i akt największego zaufania i zarazem deklaracja wielkiej i szczerej przyjaźni... Oczywiście przyjąłem tą propozycje i jeśli będzie mi dane przeżyć dłużej niż on napewno poniosę jego prochy do jego ostatecznego miejsca spoczynku. Dopiero wieczorem pod wpływem uczuć i emocji oczy moje nabrzmiały łzami... które popłynęły swobodnie w dół i zginęły gdzieś w załamaniach dywanu... Chylę czoło przed tobą... bo jakże tu nie chylić!