Dzień 247

Zerkam na zegarek i widzę godzinę 23:35 a więc i nie trudno się domyślić, że już zaczynam pisać posta. Od wczoraj zaczęły się przymrozki... wprawdzie tylko nocą i rankiem, ale temperatury spadają do minus 3-4 stopni. Dzisiejszy dzień był nieprzyjemny. Wiał przenikliwy wiatr i studził plecy nawet pod skórzaną kurtką. Chcąc nie chcąc przypiąłem do niej podpinkę i na jutro jestem już lepiej przygotowany do listopadowych chłodów i wiatru... Zauważyłem, że dzień zmarłych ma wpływ nie tylko na mnie, ale i na większość moich przjaciół i to jeszcze wielodniowo. Widząc w nich taki żal i ciągłe rozpamiętywanie dawnych spraw jest mi smutno. A to dlatego, że cierpią z powodu poniesionej straty. Straty najbliższych im ludzi. Rozumiem, że bardzo trudno jest im się z tym pogodzić. Jednak uważam, że niepogodzić się z tym faktem jest im jeszcze trudniej, bo rok rocznie nakręcją spiralę swojej tragedii. I tak każdego listopada przez całe lata... niektórzy aż do własnej smierci. Taki fakt o czymś niezbicie świadczy, a mianowicie o tym, że ich miłość do utraconych osób jest niesamowicie wielka, prawdziwa i czysta. Należy zastanowić się czy to jest piękne, czy tragiczne... a może jedno i drugie? Tkwią w miłości i w samotności całymi latami... i nie potrafią zapomnieć. Z drugiej strony widząc taką wierną i nieustającą miłość, cieszę się bardzo, bo cóż może być pięknięjszego od wielkiej i czystej miłości... moim zdaniem nie ma nic co by tej miłości dorównało...! Jestem z Wami i wiem kiedy jest Wam trudno i wtedy nieustająco posyłam wam energię wsparcia...