Dzień 262

W tej chwili mija godzina 21:10...czyli zabieram się za pisanie posta. Jeszce słowo o paskudnej pogodzie...otóż cały dzień leje dzeszcz i jest smutno na dworze. I teraz dając już spokój deszczowemu dniu przechodzę do sedna dzisiejszego posta.
W nawiązaniu do wczorajszego posta muszę napisać kontynuacje… tak jakby małe wyjaśnienie. Otóż żeby dobrze mnie – myśliciela zrozumieć, nie należy moich postów tylko czytać. W moje posty należy się zagłębiać… myśleć po mojemu. Dociekać wręcz precyzyjnie… patrząc daleko i głęboko… najlepiej myśleć tak jak ja… bez uwzględniania obecnie i wszędzie panujących zasad i norm… czyli trzeba się kierować bardzo głęboką logiką. To nie jest łatwe, zwłaszcza w materialnym świecie, gdzie wszyscy oprócz małych wyjątków myślą technicznie i materialnie. Takim myśleniem nie odkryje się głębi moich myśli… i tak pisząc o tym, by w każdym momencie i w każdej sytuacji czuć się samotnym, wcale nie miałem na myśli by pędzić samotne i w pojedynkę życie, dlatego, że wszyscy są niesłowni i nie wiele warci. To nie tak… ten kierunek myślenia jest zgubny. Ale żeby to wszystko stało się bardziej zrozumiałe Muszę poruszyć sprawę oczekiwań… Czymże są oczekiwana? Ano niczym innym jak pragnieniami. Idąc dalej i głębiej śmiało możemy powiedzieć, że są indywidualnym projektem na przyszłość…! I teraz zakładamy, że takie pragnienie i projekt na przyszłość dostaje z jakichś przyczyn w łeb… po takim niepowodzeniu natychmiast zacznie się cierpienie. Cierpienie wnętrza… czyli cierpienie ducha każdego człowieka, który doznał zawodu w spełnieniu swoich planów. Dotyczy to planów o przyjaźni, miłości, szczęściu… no i planów o podłożu typowo materialnym. Mając to wszystko na uwadze doszedłem do wniosku, że to złudne szczęście, które w przypadku niespełnienia, staje się zawsze bardzo bolesne i daje miast wyimaginowanego i krótkotrwałego szczęścia ból… w konsekwencji którego może nawet doprowadzić do tragicznego w skutkach finału. Tak więc wobec powyższych faktów uważam, że oczekiwania są zgubne i tragiczne w skutkach. Aby uniknąć zbędnego i na własne życzenie cierpienia, należy wyzbyć się wszelkich oczekiwań…! I tu dochodzimy do sedna sprawy: należy żyć ze świadomością samotności… czyli bez planów życia we dwoje… czyli bez planów życia w przyjaźni, koleżeństwie… dobrosąsiedztwie. Z kobietą, mężczyzną, szefem czy kimkolwiek innym. Jednak to nie znaczy, że mam żyć w pojedynkę! To znaczy, mamy żyć dniem bieżącym … jak to się zwykło mówić z dnia na dzień. Trzeba nauczyć się brać od życia to co nam ono daje bez planów, oczekiwań i pragnień… I to jest jedyna droga do spokojnego i szczęśliwego życia…!