Dzień 249

Dopiero minęła godzina 20:15 i chociaż jest jeszcze wcześnie zabiorę się za pisanie kolejnego posta. Dzisiejszy dzień był zimny i wiatrowy. Silne podmuchy zwiewały jeszcze tkwiące na drzewach liście. Czas robi swoje i za dzień, może dwa nie będzie już na nich czerwono - żółto - brązowych liści. Czas... ten doktor strapionych, zakochanych nieszczęśliwie i porzuconych w miłości ludzi pracuje na naszą korzyść. Oni czekają w bólu aż zagoją się ich rany. U jednych następuje to szybciej. U innych wolniej, ale i są tacy u których rany nie chcą się zagoić całymi latami. Są sytuacje trudne, uciążliwe i tragiczne. Ja ze swoja stratą sam zaliczyłem się do trudnych. Doświadczam smutku, zawodu, rozczarowania, żalu po stracie, ale mimo przybywających przedmiotów, które padły łupem złodziei, doświadczam pięknej przyjaźni. Już drugi dzień dostaję energię szczerego wsparcia. I wczoraj i dzisiaj otrzymuje propozycje pomocy finansowej i jakiejkolwiek innej. Jestem szczęściarzem. Mając takich znajomych, bliskich i przyjaciół niczego się nie boję. Wiem, że wszyscy są ze mną i pragną mnie wspierać jak tylko się da. Jest mi niezwykle miło i przyjemnie z tego powodu. Cieszę się, że nie jestem sam. Cieszę się, że wszyscy jesteście myślą i czynem przy mnie. Piękne dzięki za wszystko...jestem pod wielkim wrażeniem i mam często łezki w kącikach oczu...