Dzień 322

Co prawda jest już godzina i dwanaście minut po północy... ja jednak napiszę posta do dnia poprzedniego, czyli do soboty. A więc chcę Wam opowiedzieć o swoich wrażeniach jakich doznałem wracając ze sklepu do domu. Była mniej więcej godzina 13:10. Idę odśnieżonym chodnikiem... z prawej strony mam wysoki wał usypany z odgarniętego śniegu, a z lewej szpaler ustawionych jeden obok drugiego samochodów osobowych. Między nimi śniegu nikt nie odgarnął. Mam dobry humor i uśmiecham się sam do siebie... i nagle dociera do moich uszu dziwny dźwięk. Jest to coś pomiędzy szuraniem, chrobotaniem, a stukaniem. Zaciekawiony rozglądam się na prawo i lewo, i niczego nie mogę dostrzec. W pewnym momencie widzę między samochodami postać kobiety w pozycji kucznej. Zajmuje miejsce na wydeptanym mniej więcej 30x30 cm kwadracie, a na stopach ma buty na wysokich ok.10 cm obcasach. W lewej dłoni wyciągniętej na wysokości twarzy trzyma telefon komórkowy i pisze sms-a. W drugiej dłoni trzyma szczotkę typu zmiotka za czuprynę i tym sterczącym patykiem spełniającym rolę rączki uderza w przymarźnięty i zbrylony nawis śnieżny przy nadkolu przednim. Nie patrzy w miejsce gdzie uderza bo całą uwagę skupiła na pisaniu sms-a. Ostro zakończoną rączką wali na oślep w koło, potem w nadkole, ale i trafia w błotnik własnego samochodu. Jakaż to ważna sprawa nie pozwalała tej kobiecie wysłać smsa po skończonej pracy przy nadkolu...? A może to desperacja... albo już nałóg, z którego wyzwolić się nie można....? Tak czy siak jest to chore... Aż strach pomyśleć co by było gdyby ta Pani była tak zawzięcie zazdrosna o swojego partnera.... Ciekawy jestem czy długo udałoby mu się zachować życie gdyby tak nie daj Boże przyszło mu na myśl wpaść w obięcia innej kobiety. Brrrrrrrrrrrrr... lepiej nie myśleć!