Dzień 310

Mija już godzina 19:55 toteż przyszedł czas na napisanie posta. Dzisiejszy dzień minął pod wpływem mroźnej zimy. Było 10 stopni na minusie i w koło pełno sniegu. To nastrajało mnie chłodno, tak i post będzie w takiej tonacji... A więc chciałbym dzisiaj poruszyć temat braku mądrości i rozwagi w ludzkim działaniu i zachowaniu. Konkretnie chodzi mi o lekceważenie tego co mamy i posiadamy. A głównie chcę się odnieść do tego co mamy, a na skutek rutyny i lekkomyślności lekceważymy. Zaiste rzecz to niepojęta. Dlaczego tak się dzieje, że wiele osób nie szanuje partnera lub partnerki. A tym bardziej nie szanuje uczuć, którymi są obdarzani. Najpierw całymi latami płaczą, lamentują i użalają się, głosząc wszystkim w koło, jacy to są nieszczęśliwi z powodu samotności i braku miłości… w konsekwencji tego niemal desperacko poszukują miłości, przyjaźni i szczęścia. Kiedy już się zdarzy, że szczęście dopisze i ktoś ich tymi uczuciami obdaruje… po bardzo krótkim czasie staje się to tym ludziom obojętne. Nagle przestają szanować to czego pragnęliśmy, bo już im wszystko o co tak usilnie zabiegali spowszedniało, a całe wspaniałe i wymarzone życie zaczyna ciążyć i wygląda tak jakby nie chcieli już tego co im zostało podarowane. Jak zrozumieć taki stan zachowań ludzkich. Czy jest to wynikiem niskiego rozwoju uczuciowego…? Czy może my ludzie mamy naturą destruktorów, którzy tkwią w odwiecznym cyklu: lamentowania – zdobywania – niszczenia…? Śmiało można by założyć właśnie takie mechanizmy działania, bo szybko okazuje się, że po zatraceniu otrzymanej miłości… niemal natychmiast po stracie tychże uczuć i osób, zaczynają doceniać to co utracili… Najczęściej dzieje się tak, że pragną kochać, gdy już nie ma co lub kogo kochać… O dziwo, nagle okazuje się, że rozumieją własne błędy… ale w takiej chwili najczęściej jest to już przysłowiowa „musztarda po obiedzie”… Bo gdy się miało szczęście, trzeba było go trzymać obydwiema rękami. Pielęgnować, dbać, podlewać. Stracić szczęście, które niestety nie trafia się codziennie… to brak wyobraźni i wręcz niepojęta głupota. Zaniedbać czyjąś miłość i wszystkie towarzyszące jej pozytywne uczucia to samozagłada, a kiedy wszystko zniknie bezpowrotnie i zostanie już tylko fotografia - to jest to jak nicość próżni… jak śmierć własnego serca… i w takim przypadku… mimo własnej głupoty… zostaje natychmiast uruchomiona nadzieja… bardzo maleńka nadzieja na odmianę zgotowanego samemu sobie losu… a ona, choć moim zdaniem nie powinna przysługiwać tym, którzy sami doprowadzili się do rozpaczy daje im ponowną szansę… bo nadzieja, choćby najniklejsza zawsze umiera ostatnia. Ale jeśli jest poparta wiarą nie umrze tylko wbrew i na przekór logicznemu myśleniu… poprzez powielaną powtarzaniem mocy na poziomie energetycznym w końcu nabierze mocy sprawczej i materializując się, zacznie odmieniać nasz los… a kiedy ponownie zaświta, gdzieś tam u kogoś, kto ją już raz zatracił, rozbłyśnie szczęściem… a potem… a potem ten sam byt ludzki zrobi wszystko żeby ją znowu zbezcześcić…!