Dzień 301

Właściwie święta dobiegły już końca... została jeszcze niedziela, ale ona jest tak jakby poza świętami. Po prostu ta niedziela zaistniała na doklepkę tworząc jeden ciąg razem ze świętami. Popatrzyłem na zegarek... wskazówki pokazują godziną 21:30. Mimo tej stosunkowo młodej godziny, piszę sobotniego posta tak jak piszę posty każdego minionego dnia. Reasumując w sposób logiczny, święta to czas lenistwa, nadmiernego spożywania wszelkiego rodzaju potraw i bezmyślnego gapienia się w twlewizor... ale i rozmów z ludźmi, których rzadko widujemy. To także czas refleksji i zadumy nad tymi bliskimi, którzy odeszli do krainy wiecznej szczęśliwości. Nie mam już obojga rodziców, ani tym bardziej dziadków. Z pokolenia moich rodziców mam jeszcze dwie blisko 80-cio letnie ciotki. Reszta rodziny to osoby z mojego pokolenia. Poza rodziną mam kilku stałych i trwałych dobrych znajomych i nielicznych przyjaciół. Z mojego pokolenia jestem jedynym męskim osobnikiem... dobrze, że mam syna... chociaż przestał się do mnie odzywać, to jednak jest to męski potomek, który ma już swojego syna, a mojego wnuka... Zawsze to jakaś pociecha, że mój ród nie zaginie. Tylko czy to ma jakieś większe znaczenie dla reszty ludzi i świata...? Czy jest to może zwykła męska próżność! Jakby na to nie patrzeć, świat z moim rodem, czy bez niego i tak będzie toczył się nadal. Ale póki jeszcze jestem, chcę uświadamiać i pokazywać ludziom... zwłaszcza tym zagubionym w uczuciach, że świat materi i wstrętnego egoizmu nie jest nic wart bez uczuć... Że świat oparty na samolubstwie nie ma czułego serca i nie sprawi, że każde takie zimne serca będą biły dla innego wrażliwego serca. Szkoda, że wiele osób nie rozumie, że uczucia i bliskość kogoś innego jest najważniejsza. Szkoda, że dociera to do nich dopiero w mocno dojrzałym wieku, gdy zostają sami w swych wielkich i okazałych domach... Zwykle takie olśnienie przychodzi w trudnej dla tych ludzi sytuacji... Smutek mnie ogarnia, że te olśnienia przychodzą zdecydowanie za późno... Przychodzą wtedy gdy już nikt nie chce z tymi ludźmi być, ani się nimi zajmować, ani tymbardziej przyjaźnić... Czy nie byłoby dla nich lepiej gdyby zaczęli wcześniej budować swoją, opartą na miłości, przyjaźni i wsparciu starość!? Myślę, że zdecydowanie tak... a więc uważajcie i baczcie na to co robicie... abyście nie przegapili czegoś najważniejszego w swoim naprawdę krótkim i egoistycznym życiu!!!