Dzień 281

Za oknem bez przerwt słyszę puk, puk, puk; klap, klap, klap... Wiecie co to jest...? To krople deszczu spadając na blaszany parapet wydają takie dźwięki. Jest już godzina 22:45... a skoro jest już ta godzina, to znaczy, że siedzę tutaj i piszę swojego codziennego posta. Zaciekawiony tym klikaniem w parapet, wstałem od biurka i poszedłem do kuchni popatrzeć przez okno na zapłakany świat. Ciemno wszędzie, mokro i nieprzyjemnie. Grube krople deszczu rozbijając się o czarną nawierzchnię asfaltu tworzą sporej wielkości kałuże. Zrobiłem sobie kubeczek zielonej herbatki i wróciłem do pokoju dokończyć posta. Od wczoraj jestem zapracowany... dosłownie przed kilkunastoma minutami przerwałwem pracę. Dla tych, którzy nie zdają sobie sprawy z tego co robię powiem, że to trudna i wyczerpująca praca. Mam obolały kręgosłup i poprzecinane miniaturowymi nacięciami palce... To bardzo nieprzyjemne mimo, że tak maleńkie zranienia... Myślę, że jutro do godziny 9:45 skończę z tym fotelem bujakiem na dobre! Powiem Wam w zaufaniu i tajemnicy, że cieszę się, że nie daliściście mi przerwać pisania postów. Tak jak Wy i ja się już przyzwyczaiłem i wciągnąłem w to co robię. Świadomość, że gdzieś tam... kilkaset kilometrów dalej ktoś samotny, czy potrzebujący oczekuje jakiegoś wsparcia, czy mądrości zawartej w codziennych postach, dodaje mi chęć do wieczornego pisania. Powiem Wam, że to miło wiedzieć, że jestem potrzebny i że ktoś czeka na moje posty. To takie zobowiązujące i ważne... więc o całkowitym przerwaniu nie może być mowy... ale czasem jakaś przerwa na zregenerowanie myśli mi się przyda... Ciesze się, że jesteśmy tu i mamy siebie wzajemnie... Dobranoc Kochani...