Dzień 287

Dzisiejszy dzień jest wyjątkowo zimny i przedmuchany na wszystkie strony przeszywającym wiatrem! A jeszcze... własnie w tej chwili Omena poinformowała, że będą do dziesięciu stopni mrozy! Brrrrrrrr jak ja nie lubię zimna. Gdzie jest MOJE SŁONECZKO!? W tej chwili jest godzina 22:30 i jak się domyśliliście, piszę swojgo sobotniego posta. Dzisiaj opanowały mnie przemyślenia na temat zróżnicowania ludzkich cech osobowościowych... Istoty ludzkie tak bardzo się różnią charakterem, stylem życia, wrażliwością, solidarnością, empatią, czułością, chamstwem, arogancją, czy podłością... a nawet miłością! Skąd w ludziach tak wielkie różnice? Jednak dzisiaj konkretnie zastanawiałem się nad wrażliwością poszczególnych osób. Dlaczego jedni potrafią być opiekuńczy, troskliwi i pełni miłości dla wszystkich ludzi, a inni nie potrafią wykrzesać z siebie niczego... nawet nie potrafią zdobyć się na rozmowę, ani na wsparcie, ani nie wykazują troski, ani zwykłego choćby zainteresowania, ani przyjaźni, ani tym bardziej miłości! Taaak wiem... zaraz powiecie: Wynoszą to z domów rodzinnych! Ale czy na pewno tak jest!? A gdzie odczucia wewnętrzne...? Przecież wrażliwość ma się w sobie jeszcze zanim się urodziliśmy! Przecież uczucie miłości i tęsknotę za czułością i przyjaźnią mamy w sercu zanim znaleźliśmy się na tym świecie! Pomiętam, że u mmnie w rodzinnym domu nie było zwierząt... a ja znosiłem wszystkie kotki z całej okolicy do mieszkania! Czy to wyniosłem z domu? Otóż nie. Wyniosłem to z własnego serca... zresztą do dzisiaj ta wrażliwość jest we mnie bardzo głęboko... Większość dzieci uczy się w domach by były wojownikami... by nie płakakały, by biły się gdy jest taka potrzeba... a ja? A ja jestem zdecydowanym przeciwnikiem agresji jakkolwiek pojmowanej!!! Potrafię płakać gdy wzruszę się ludzkim losem i bynajmniej nie wyniosłem tego z domu... tylko z własnego serca. Myślę, że te cechy po prostu ma się w sobie... albo się ich nie ma! Biedni są ci wszyscy bezduszni... Nigdy nie zaznają radości dawania. Radości niesienia uśmiechu dla kogoś strapionego. Radości z faktu gdy ktoś głodny pożera ofiarowaną bułkę. Radość pięknego drżenia serca gdy ktoś poczuje, że zatroszczyliśmy się o niedomagajacego! Radości z kochania i bycia wiernym przyjacielem! Radości gdy widzimy blask w oczach innej osoby z powodu ofiarowanej mu szczerej miłości i przyjaźni. Wreszcie radości z odwzajemnionej miłosci i przyjaźni! Ten blask w oczach obdarowanych, jest najpiekniejszą zapłatą za nasze uczucia i serce... to najcenniejsza zapłata spośród zapłat na całym świecie... i dla tego blasku oczu warto to robić... choćby kosztem wlasnego życia i czasu!