Dzień 289

Troszkę się zagadałem i potem zasiedziałem w kuchni. Jakbyście chcieli wiedziać co tam robiłem, to nie będę robił z tego tajemnicy i wyjawię Wam ten kulinarny sekret. Otóż wzięło mnie na sałatkę jarzynową i właśnie ją tam w kuchni dopieszczałem. Powiem jeszcze że jest już godzina 23:00 a ja piszę dzisiajszego post nieco później niż ostatnimi dniami. Powiem wam jeszce, że sałatka wyszła całkiem dobra... zjadłem na kolacje trzy kromki chleba z masłemi i talerzyk tejże zrobionej własnoręcznie sałatki. Nawiązując do ostatnich postów i wpisów moich czytaczy, nie sposób przejść do porządku dziennego bez poruszenia kwestii mówienia sobie prawdy... nawet w tych najmniejszych drobiazgach. Całkowicie zgadzam się z tym co piszecie, ale... No właśnie jest jedno z pozoru maleńkie ale...! Prawdę mówiąc nie jest ono wcale takie małe znaczeniowo. Wyrazowo i owszem, ale wagowo jest ono ciężkim kawałkiem życia powszedniego. A mianowicie gdybyśmy umieli przyjmować prawdę! Prawdę tą lekką i mało ważną i prawdę tą, choćby najcięższą i najgorszą, ale prawdę! My, LUDZIE nie potrafimy obiektywnie przyjmować żadnej prawdy. Mimo, że wszyscy się jej domagamy, pragniemy i żądamy, nie chcemy jej słuchać gdy dotyczy nas bezpośrednio. Mało tego, że nie potrafimy jej wysłuchć do końca... ale i nie potrafimy wyciągnąć z niej właściwych i przydatnych nam wniosków. Wniosków, które w przyszłości pozwoliłyby nam uniknąć bardzo wielu niepotrzebnych zadrażnień. Pamiętam... a było to ze 12 lat temu jak spotkałem się na randce z Eweliną. Rozmawialiśmy na przystanku autobusowym i w świetle słońca spostrzegłem na jej twarzy kilka małowidocznych piegów. Bez złośliwości podzieliłem się z nią moim spostrzeżeniem mówiąc do niej wprost: Ty masz piegi! I wiecie co się stało...? Tak się na mnie obraziła, że omal nie skończyła się na tym jednym i krótkim zdaniu nasza znajomość! I o co w tym mówieniu prawdy tak NAPRAWDĘ chodzi...? Chcemy jej, czy jednak wolimy kłamać mówiąc komuś nieprawdę o jego wyglądzie, urodzie, czy zachowaniu...! W związku z tym o czym piszę, należy zadać podstawowe pytanie: Dlaczego jesteśmy skłonni przyjmować nieprawdę, skoro tak bardzo o prawdę zabiegamy... Myślę, że wynika to z braku akceptacji samego siebie takim jakim jesteśmy w rzeczywistości! Poza tym uwielbiamy pochlebstwa... choćby były szczerym kłamstwem... Nie lubimy tylko prawdy o sobie tej negatywnej. Tej która odkrywa nas takimi jakimi naprawdę jesteśmy... a dlaczego...? Bo sami siebie nie lubimy... więc jakim cudem mamy lubić i szanować innych! Nie ma więc innej rady jak tylko pogodzić się z faktem, że każdy z nas jest taki jaki jest... A jeśli już chcemy coś w tym świecie zmienić... ZAWSZE zaczynajmy od SIEBIE!!!