Dzień 299

Jak wszyscy zapewne wiecie, dzisiaj jest wigilia. Dzień szaczególny i jedyny w całym roku... Dzień wyjątkowy i niepowtarzalny. Dzień w którym spotykamy się z bliskim, przyjaciółmi i całą rodziną przy jednym stole. Zostawiamy przy nim miejsce dla zbłąkanego wędrowcy, bo mamy w sercu uczucia współczucia, miłosierdzia i miłości. Jest to także dzień zadumy i składania sobie życzeń... w obecnej dobie robimy to smsem, albo za pomocy rozmowy telefonicznej... Czasem bywa tak, że ten dzień godzi skłócone osoby i rodziny, a nawet niespokrewnionych ze sobą ludzi... ale często tak bywa, że nie pomaga w niczym... nie godzi i choć ludzie obrażeni na siebie byli niedawno wielkimi przyjaciółmi... nie potrafią pokonać swojej nieuzasadnionej zapalczywości, dumy i chorego honoru, i zniżają się do tego, że nawet nie posyłają sobie smsa z miłymi życzeniami... Nie dzielą się swoją radościę... o ile ją mają... Nie mówią o ważnych rzeczach, które w ich życiu się wydarzają, chociaż dzielili się wszystkim czego doświadczali. Nie pamiętają o swoich ojcach synowie i córki mimo, że relacje między nimi były jak najbardziej poprawne. Wydawać by się mogło, że to niepojęte... a jednak to możliwe!? W związku z tym samoczynnie nasuwa się pytanie: Czy to byli prawdziwi przyjaciele, prawdziwi synowie i córki, którzy kochali nas prawdziwie i szczerze...? Chociaż wzbraniam się z napisaniem tego twierdzenia, to jednak muszę go napisać: Mam przekonanie, że nie! To tylko złotouści deklaranci, którzy rzucają puste słowa na wiatr, a one niesione wiatrem płyną jak bańki mydlane... Płyną przez kilka chwil w powietrzu i mamią pięknym kształtem, i barwą tęczy...i pękają bezpowrotnie i na zawsze!