Dzień 288

W tej chwili jest godzina 19:55... a wiecie co to oznacza...? Ano to, że zasiadłem do pisanie niedzielnego posta. Dzisiaj jeździłem po sklepach. Byłem w Makro bo potrzebowałem uzupełnić trochę towaru do sklepu. Kupiłem kilka różnej wielkości pędzli, folię malarska i cztery litry denatury!!! NIE. NIE...! Nie robię imprezy przedświątecznej! Denaturę leję przed zima do moich starych dizli... Denatura przechwytuje skropliny wody w paliwie i zapobiega w ten sposób jego zamarznięciu. Tak więc każdy dostał po litrze na łebka i sprawa została załatwiona tak jak każdego roku. Dzisiaj, tak jakby nawiązując do wczorajszego posta rozmyślałem jeszcze o zachowaniach i wrażliwości ludzkiej. Pamiętam bardzo dawno temu... kiedy byłem pięknym młodzieńcem, pożyczyłem mojemu koledze [na jego usilną prośbę] procę własnoręcznie wykonaną i będącą dla mnie chlubą nie lada. Oczywiście chłopak mi już tej procy nie oddał. Po jakimś czasie dowiedziałem się z ust trzecich, że coś spsocił i jego tatuś mu tą procę zarekwirował. Wszystko byłoby dobrze, gdyby przyszedł i powiedział mi o wszystkim... ale nie przyszedł i nie wyjaśnił mi dlaczego nie oddaje pożyczonego przedmiotu! Nie mogłem tego zrozumieć. Jakby tego było mało, jeszcze się nam mnie obraził i zaczął unikać spotkań ze mną. Nie dość, że straciłem cenna procę to straciłem również i przyjaciela. Dzisiaj już bym go tak nie nazwał. Dzisiaj powiedziałbym o nim "Kolega".Po latach, na skutek różnych doświadczeń z ludźmi wiem, że takie zachowania są w nnaszym życiu niemal codziennościa. Dlaczego tak jest? A kto to może wiedzieć? Dladczego ludziom brakuje odwagi... i nie potrafią spojrzeć nam w oczy gdy coś zrobią co godzi bezpośrednio w nas... tych, którzy obdarowali ich tak wielkim zaufaniem...? Najgorsze z tego wszystkiego jest to, że tak robią najbliższe nam osoby!!! Ba! Takie zachowanie dotyczy nie tylko tematu pożyczania. Ono ma miejsce także gdy porzucją nas pseudo przyjaciele, gdy znikają z naszego życia deklaranci dozgonnej miłości! Aż boje się pomyśleć co by było gdybym nagle potrzebował pomocy! Gdzie byliby wtedy ci co przyrzekali ratować z każdej opresji. Czyżby jednak największą wagę miało mieć powiedzonko: Umiesz liczyć... liczć tylko na siebie!!! Chociaż wiem, że są przy mnie osoby, które bez zbędnych słów mnie wesprą zawsze, wszędzie i w każdej sytuacji... dodatkowo będę każdego dnia żarliwie afirmował zdrowie fizyczne i psychiczne do ostatniej sekundy mojego życia!!!