Dzień 241

Jest już późno...czyli godzina 0:35. Tak więc bez żadnej już zwłoki biorę się do pisania posta. Najpierw powiem Wam że dostałem wiele miłych, ciepłych i pozytywnych opini na temat wernisażu. Wiele osób wspierało nas z oddali nigdy nie widząc nas na oczy w realu... Cieszy mnie, że moja poezja jest tak uczuciowa aż wydobywa łzy spod czasem kamiennych powiek. To znaczy, że zgodnie z tytułem wernisażu udało się poruszyć te od dawna zapomniane uczucia w wielu ludziach. Pięknie jest gdy słyszę słowa zachęty do dalszych działań na rzecz nowych i jeszcze piękniejszych tego typu wystaw połączonych z deklamowaniem poezji...Mogę Was wszystkich zapewnić, że co do tego, że trzeba robić kolejne wernisaże i Ja i Wojtek mamy wielką ochotę robić następne pokazy... i tak będzie! Dobranoc i miłych snów życzę wszystkim czytaczom.