Dzień 227

Jest jesienny, głęboki i ciemny wieczór. Latem o tej porze było całkiem widno i ciepło... a jest dopiero godzina 20:55 w związku z tym zaczynam pisać posta. Dzisiaj jest trzynasty... czyli dla wielu ludzi pechowy dzień. Dla mnie nie jest pechowy. Uważam, że my sami najpierw wypracowujemy, a potem poprzez wielokrotne powtarzanie utrwalamy go jako pechową trzynastkę. Nigdy nic złego mi się nie przydarzyło trzynastego... A trzynasty wypadający w piątek przynosi mi najlepsze obroty w sklepiku, daje mi najciekawsze rozwiązania wszelkich problemów życia codziennego... Po prostu jest dla mnie korzystny i szczęśliwy. Dzieje się tak, bo zaprojektowałem go jako mój dobry i szczęśliwy dzień i tak się dzieje od wielu lat. Jako mający duże doświadczenie w projektowaniu własnego życia proponuje Wam przewartościować wszystkie niekorzystne i pechowe dni w dobre i przynoszące pożądane zdarzenia. Może to troche potrwać w czasie, ale zapewniam Was, że jaknajbardziej realne i wykonalne. Wszystko zależy od wiary jaką obdarzycie swoją projekcję na zaistnienie. Najlepiej jest traktować każdą projekcję jako już istniejącą... tu i teraz... bez czasów przysłych i bez zwątpienia. Jeśli taką energię włożycie w swoje myśli, niedługo powiecie mi, że pech przestał dla Was istnieć...!!!!
A teraz następne zwrotki prezentowanego wiersza. Oto one:

W końcu przybył utęskniony,
Sprzątał, prał, gotował, mył.
Kochał szczerze jak szalony,
Jednak drętwy w tańcu był…

Czas ucieka tak jak rzeka…
Biznesłumen z niego drwi.
Nie widziała w nim człowieka
Więc wskazała szybo drzwi…