Dzień 232

W tej chwili mija już godzina 22:45... czyli jest to znak, że zaczynam pisać posta. Dzisiejszy dzień obfitował tak samo jak wczorajszy w pracę nad wernisażem... Przyznam szczerze, że nie spodziewałem się tylu niespodzianek podzczas prac przygotowawczych do takiej wystawy. Gdy już wydaje się być wszystko zapięte na ostatni guzik wyskakuje coś czego żaden z nas nie przewidział wcześniej. Tak było i dzisiaj. Nagle podczas próby rozmieszczania ram fotogramów i wierszy okazało się, że zabrakło uchwytów do zawieszania tychże ram na ścianach pracowni. W tej chwili muszę podkreślić rangę i wagę przyjaźni...tej przez duże "P". Dzięki temu, że mam to szczęście skupiać w swoim otoczeniu kilu takich szczerych przyjaciół, doświadczam bezustannej ich pomocy w przygotowaniu wernisażu. Mam wielką satysfakcję, że mimo iż realia codziennego życia zaprzeczają i odbieraja nadzieje na spotkanie takich ludzi... mogę zapewnić i zapewniam niedowiarków, cyników i sceptyków tego świata, że ja doświadczam tej pięknej i bezinteresownej przyjaźni...! Dzięki Wam Moi Wielcy i Mili Przyjaciele... Wszyscy bez względu na to czy wspieracie mnie czynem z bliska, czy dobrą radą i ciepłym słowem z daleka... Jesteście wspaniali i Wielcy... Chylę przed Wami wszystkimi czoła... bo i jest przed kim!