Dzień 216

Jest już godzina 22:30. To znaczy, że powinienem już rozpocząć pisanie posta. Dzisiaj zastanawiałwem się dlaczego tak jest, że jedni ludzie dogadują się z innymi, a drudzy choćby beczkę soli zjedli nie dogadają się nigdy. Właściwie o co chodzi w tym dogadywaniu się. Ano o to żeby umieć się zrozumieć, mieć wyostrzoną empatię... Posiadać wyczucie brzmienia wewnętrznego i odczuwać do siebie pozytywne emocje. Jakby to powiedzieć... trzeba potrafić czytać w myślach tej osoby i odwrotnie... ona w naszych... wtedy jest bardzo duże prawdopodobieństwo, że jesteśmy na podobnym lub mocno zbliżonym poziomie myślowo energetyczmo uczuciowym. Stąd już tylko kilka kroków do prawdziwej przyjaźni i dalej miłości. Żeby ten pułap osiątgnąć nie można kierować się egoizmem, materializmem i bezdusznym samolubstwem... To wyklucza możliwość porozumienia w tych uczuciach. Ale jeśli ze sobą spotykają się ludzie o jednakowym lub podobnym brzmieniu i wyobrażeniu będą się rozumieć i darzyć tymi pieknymi uczuciami... i to wcale nie przelotnie tylko do końca życia... Od jakiegoś czasu dostaję informację od moich bliskich znajomych i przyjaciół, że gdy piszę o swoich uczuciach i dolegliwościach one...to znaczy te osoby które darzą mnie takimi samymi uczuciami odczuwają smutek, gdy jestem smutnu. Radość, gdy ja mam dobry humor i wreszcie odczuwają bóle, gdy mnie coś boli i to zaraz gdy tylko do nich dotrze informacja o moich dolegliwościach. Dzieje się tak bo my, skupieni na moim blogu oraz inne osoby z prywatnych kontaktów nadajemy na tych samych falach... Mamy dla siebie wiele wsparcia, troski o zdrowie któregokolwiek z bliskich, empati i przede wszystkim mamy chęć dawać siebie innym bezinteresownie... Czy to nie jest najlepszy dowód naszej czystej przyjaźni!? Cieszę się bardzo, że jesteście... My po prostu jesteśmy dla siebie bliscy i sobie potrzebni... czyż może być jeszcze coś lepszego niż właśnie taka przyjaźń...? Myślę, że nie ma nic cenniejszego nad serce szczerego przyjaciela...!