Dzień 240

Nareszcie mam trochę luzu... i widzicie...? Mogę sobie pozwolić na pisanie posta o tej porze. To znaczy o godzinie 20:10 co z niezwykłym zadowoleniem czynię. Jak już wszyscy wiecie wernisaż był pięknym widowiskiem... a my robiliśmy podsumowanie całego przedsięwzięcia. Była to dla nas nie zła lekcja. Wiemy już co należy poprawić by działać sprawniej i jak wydawać mniej pieniędzi. Wiemy już, której drukarni powierzać swoje prace, a którą omijać szerokim łukiem. Mam nadzieję, że na następny wernisaż przygotujemy się szybciej lepiei i taniej... A może wreszcie ktoś z Domu Kultury poczuje solidarność z tym co robimy i wesprze nas jekimś zastrzykiem pieniężnym... Czuję jeszcze dzisiaj zmęczenie w całym ciele, ale i wielka radość naprzemian z satysfakcją. Szczerze mówiąc nie spodziewałem się, że moja poezja spotka się z takim zainteresowaniem i tak uważnym słuchaniem... To znaczy, że wśród ludzi występuje totalny głód takiej poezji jaką prezentuję. To znaczy poezja o uczuciach... wołającą do serc ludzkich... Cieszę się że tak jest... i mam chęć do pisania jej jeszcze więcej... Pozdrawiam wszystkich lubiących moje wiersze ich klimat i tematykę... Miło mi wiedzieć, że jesteście wszędzie i chociaż wielu z Was nie widzę i pewno nigdy nie zobaczę to serce moje raduje się na samą myśl, że tam jesteście i czekacie na nowe wiersze... Buziaczki dla was Wszystkich...