Dzień 222

Dzisiaj także troch zabałamuciłem i dopiero teraz zabiorę się za napisanie posta. Jest godzina 23:45. Ostatnio bardzo dużo myślę o tym czego doświadczam i widzę w naszej obyczajności. Bardzo męczą mnie współczesne relacje między ludźmi... Szczególnie chodzi mi o relacje między najbliższymi znajomymi, kolegami a nawet przyjaciółmi... a to co się dzieje między rodzinami i rodzeństwem zakrawa na totalną kpinę... bo w niczym nie przypomina takich relacji jakie panowały jeszcze 20 lat temu w każdej niemal rodzinie. Partnerzy jeśli już jakoś ze sobą są, nie potrafią się dogadywać. Nie mają dla siebie prawdziwych i szczerych uczuć. Kłócą się często, a następnie rozchodzą po upływie kilku miesięcy, czasem kilku lat...! A rodzina... no cóż jeśli chcę się z nią zobaczyć, muszę o wizytę zabiegać... Czuję się z tym paskudnie... tak jakbym miał iść do urzędu. Jeśli nie zapowiem wizyty, ba nawet kontaktu telefonicznego, narażam się na odtrącenie i obrazę z drugiej strony. Pamiętam dom mojej cioci, która niestety zmarła w tym roku [pisałem o tym w dwóch dużo wcześniejszych postach. To był dom jaki wspominam bezustannie. Dom otwarty dla każdego kto choćby był dalekim krewnym. Przyjeżdzało się do tego domu bez wcześniejszego uprzedzenia... Każdy przyjeżdżał wtedy kiedy miało się ochotę. Czasem było tak, że w jednym czasie przebywało w nim ponad trzydzieści osób jednocześnie. Nikt nikomu nie mówił co ma robić. Każdy jakoś bez gadania wiedział jak funkcjonować w takiej wielkiej społeczności rodzinnej. Jedni pomagali w polu inni w kuchni, a jeszcze inni naprawiali wszystko co tylko się dało naprawić. Zawsze było czuć tą niepowtarzalna więź... A gdy przyszła pora na wyjazd, nigdy i nikt nie wyjechał bez wyposarzenia w produkty wiejskiego gospodarstwa na drogę. Nie wiem jak inni, ale ja zawsze dostawałem dodatkowo trochę pieniędzy... jak to się mówiło na podróż. Teraz już takiego domu nie ma... a jeśli zdarzy się, ze czasem zaproszą mnie na wieś to za parę kilo jabłek, śliwek, czy ziemniakow każą mi płacić pieniędzmi... Och jak bardzo odstajemy od tych wielkich uczuć i miłości rodzinnej...! Aż serce się ściska z tęsknoty za talerzem zalewajki, albo zupy dziadowskiej przy jednym, wystawionym na podwórko stole... ale za to podanym z pełnym uczuciem troski i miłści do każdego członka rodziny... Aż chce się płakać na widok dzisiejszych wystawnych i robionych na pokaz obiadów... Coś z nami jest nie tak, skoro nie jesteśmy już dla siebie tacy serdeczni i przyjaźni... Czy mamona jest ważniejsza nawet od najbliższej rodziny i przyjaźni... o miłości nawet wspomnieć nie wypada!