Dzień 229

W tej chwili mija już godzina 22:15 co daje mi pewność, że posta czas zacząć! Dzień był chłodny jak niektórzy czytacze zauważyli nieprzyjemny i niebezpieczny, bo można było sie przeziębić, albo co gorsza złapać jakieś podlejsze paskudztwo. Wracając do niezrozumiałej natury człowieka... trzeba obiektywnie powiedzieć: Zaiste człowiek to bardzo dziwna istota... Najpierw narzekz, płacze tęskni do ciepełka i bratniego serca, a gdy po długich poszukiwaniach i wcle nie małych wysiłkach znajdzie to czego szukał i nareszczie cieszy się szczęściem i bliskością partnera [ki]. Chodzi na wymarzone spacerki we dwoje. Zalicza wspólne wyprawy do miasta, zjada wspólne posiłki, a po dość krótkim czasie zaczyna narzekać na jednolitość, nudę, powtarzalność wspólnych kolacji... tych samych pocałunków i ciągle podobnego seksu. Zaczyna się rutyna, i omijanie w korytarzu szerokim łukiem. Potem już tylko okazjonalne święta w gościaćh u rodziny i pustka... bo związek nie przetrwał. O co tu w tym zachowaniu i postępowaniu chodzi...? Czy to jakiś bzik pszychiczny...? Albo niedorozwój emocjonalny, czy wręcz brak wykształconych w pełni uczuć, których nie umiemy dawać, ani tym bardziej brać jak nam inni dają...!!! A może to jak najdalej idąca prawidłowość... może poza drobnymi wyjątkami mamy taką niestabilną naturę...? Skoro wszystko z każdą sekundą się zmienia i nic nie jest już takie jak przed chwilą było, to dlaczego związki partnerskie miały by być jedyne i stałe...!!! Może takie związki to tylko egoistyczne wygodnictwo, które bardzo szybko staje się nudne, bo ciągle takie samo... wszak jesteśmy tu by doświadczać... to cóż byśmy doświadczyli będąc cągle w tej samej materii...! Ano prawie nic oprócz drobnych i mało istotnych zmian w życiu codziennym dwojga ludzi.