Dzień 208

Dzisiaj odstawię zmyłkę i zacznę pisać posta już o godzinie 19:55. Da to możliwość moim czytaczom iść na spoczynek nieco wcześniej niż zwykle. Tak więc dzisiaj chciałbym poruszyć temat, który od dawna we mnie kiełkuje i wzrasta w moich przemyśleniach do rangi bardzo ważnego czynnika dającego jasną wskazówkę, jak żyć by życie było udane, szczęśliwe i pełne niustających uczuć. Niby to bardzo proste - ktoś powie trzeba mieć w sercach miłość! Ale czy rzeczywiście? Otóż większość ludzi nie zdaje sobie sprawy z tego, że życie każdego człowieka składa się z maleńkich cegiełek i bardzo drobnych szczegułów. Wbrew pozorom i logice właśnie to one decydują o sile, trwałości i gatunku naszego życia w związkach partnerskich. Po upływie kilku lat zaczynamy działać tak jakby rutynowo... Najpierwa "zapominamy" o codziennym niewinnym buziaczku na dobranoc i na wyjście do pracy, czy powrót. Kolejnym zaniedbaniem jest "zapominanie" o milutkich smsach gdy jesteśmy z osobna gdzieś poza domem. Potem mniej sobie mówimy czułych słów, bo zaczynamy uważać, że one są zbędne. Dochodzimy do wniosku, że po co je mówić, skoro oboje doskonale wiemy, że się kochamy... i jest to tak oczywiste, że już mówić o tym nie trzeba. Kolejnym krokiem jest zaniechanie dawania sobie bez okazji drobiazgów w postaci kwiatka, jakiejś maskotki, czy okolicznościowej karteczki z miłymi życzeniami. Następnym etapem będzie sypianie bez dotyku, bez trzymania za piwerś, albo odwróceni do siebie tyłem... aż na skutek lekceważenia tych drobiazgów zaczynamy mijać się rano w przedpokoju. A kiedy na uwagę jednego z partnerów, który informuje, że czuje się zanidbany odpowiadamy: Daj spokój - przecież cię kocham! Ale to nie jest to samo jakbyśmy weźięli partnerkę [ra]w ramiona i powiedzieli zerkając tak jak dawniej, zalotnie w jego ciągle piękne oczy; Kocham cię Moja Miła. Ciągle jesteś moją gwiazdką spdającą z nieba...! Po takich słowach nikt nie czuje się zaniedbany i porzucony mimo, że ciągle jesteśmy razem...
A teraz czas już na kilka zwrotek poematu:

Kiedy dotarł do mieszkania,
Z sił opadłszy, już się słania.
Chwilę przysiadł na klozecie
I zapomniał o kobiecie.

Gdy zadumał się nad sobą,
Baba jak nie tupnie nogą.
Dość siedzenia miły panie,
Czy to przerwa na śniadanie?

Woda ciurkiem leci z rury,
Mam już dosyć chałtury.
Bież się gościu za robotę,
Wypoczynek jest w sobotę.

Tak przez babę przekonany,
Powymieniał stare krany,
Gwint pakułą izolował,
A na koniec graty schował.