Dzień 199

Mamy już godzinę 22:10. A to uświadamia mi prawdę, która mówi o tym, że czas już napisać dzisiejszego posta. Po przeczytaniu jednego z wpisów wyzwoliły się we mnie wspomnienia z dzieciństwa. Dzieciństwo to taki okres w życiu każdego człowieka w którym bardzo mocno utrwalają się w nas wszystkie miłe i niemiłe doznania. wielką wagę mają drobne sprawy związane ze sferą doznań emocjonalno uczuciowych. Często właśnie znakomicie pamiętamy takie rzeczy jak zapach jedynej piekarni, zapach i chrzęst liści klonu, chrupiące i mocno zarumienione bułedczki, czy też zapach okolicznego jeziorka. Ja wspominam landrynki, które jadłem pasjami. Jadłem w ten sposób, że gryzłem jedna po drugiej aż miałem pełne usta i już nie dawało się do nich włożyć ani jednego cukierka. Pisząc to mam pełne usta śliny o smaku tamtych landrynek. Pamiętam także maleńkie rogaliki z orzechami. Były twarde, bardzo słodkie i takie jakby lekko gumowe... ale smak ten pozostał we mnie do dzisiaj. Pamiętam też wiele innych rzeczy: Sok z ogórków kiszonych, czy kapusty i drzem wiśniowy... taki w blaszanych konserwach... jaki on był smaczny... niemal taki jak galaretka. Dzisiaj już nic z tych rzeczy nie zjemy. Wszystko jest inne, inny ma smak, albo smaku nie ma wcale... nawet sok z kapusty ma obrzydliwy smak i zapach... dzięki Ci za te miłe i cudowne wspomnienia... buziaczek ci się należy, a nawet dwa.
A teraz zamieszczę kolejne zwrotki poematu:

Cóż za przykład, co za klasa,
Bije w koło od grubasa.
Taka świętość… na ołtarze!
Już spaślaka wsadzić każe.

Niech pokłony biją wszyscy,
Obcy ludzie, także bliscy.
Cześć i chwała się należy,
Nawet jeśli ktoś nie wierzy.

Bądźcie cicho moi mili,
Klient zjawił się w tej chwili.
Kutwa chwycił się pod boki
I rozpoczął wredne toki.

Grucha, sapie, zęby szczerzy,
Chwali towar niezbyt świeży.
Ten z zaplecza, malowany,
Dziesięć lat już używany.