Dzień 189

Jakoś mi ten czas szybko zleciał i zanim się spostrzegłem wybiła godzina 23:25... a więc najwyższa pora na pisanie posta. Dzisiejszy dzień obfitował w zmiany. Najpierw zmienna pogoda robiła wiatrowo deszczowe psikusy, potem praca w kuchni, zakupy i wreszcie kłopoty z pocztą mailową. Przy takiej pogodzie dużo rozmyślałem... szczególnie [to mój ulubiony temat] o uczuciach ludzkich. To temat rzeka... wydaje się być bez końca. Każdy człowiek te same uczucia odbiera i traktuje inaczej.  Długo się zastanawiałem jak to jest z tymi ludźmi którzy pragną miłości, przyjaźni i szczęścia. Bywa tak, że latami czekaj na nią... na nie i gdy się tak złoży, że ją dostaną... nie cenią tego szczęścia na które tak długo czekały. Zawsze tak jest, że na początku jest radość, wielka euforia, są zapewnienia, wyznania, obietnice, przysięgi składane ze łzami w oczach, przyżeczenia, a potem...? A potem przychodzi rutyna i pewność, że już nic i nikt nie może zrobić by to zepsuć i że nic nie jest w stanie zniszczyć tego pięknego uczucia. Nic bardziej mylnego! Od tej pory zaczyna się nowy rozdział w ich miłości: zaczyna się mniej mówić czułych słów, mniej poświęcać czasu dla tej jedynej osoby. Nagle zapominamy o codziennym milutkim smsie.W końcu nastaje okres niedotrzymywania danego słowa i siłą rzeczy lekceważenie. A od tego zaczynają się wypominanie i przypominanie tych wielkich wyznań i przyrzeczeń... potem lekkie sprzeczki... a z upływem czasu i powtarzalnych uchybień w obietnicach, następują długie i ciężnie kłotnie... wreszcie nastaje czas awantur i zanim zdążymy się zorientować widzimy, że ten mający być niezniszczalnym monolit pęka jak uderzone młotkiem szkło... Rozsypuje się  z głośnym hukiem, a my wytrzeszczamy oczy ze zdziwienia, że to co miało być wieczne, słabnie i rozlatuje się na setki drobnych kawałków. Kiedy się spostrzeżemy co się stało z pięknej przyjaźni, miłości i szczęścia często jest już za puźno na reanimacje... i szybko okazuje się że z powodu braku pielęgnacji i podlewania nasz ogródek stał się suchą pustynią. Siedzimy wtedy w nim i zaczynamy podlewać go gorzkimi łzami i wspomnieniami z chwil, których na zasadzie zgubnej pewności siebie i rutyn nie potrafiliśmy doceniać i utrzymać!!! Konia z rzędem temu kto zdoła wyjaśnić dlaczego tak irracjonalnie działamy!!!