Dzień 183

W tej chwili mija godzina 21:30... więc już czas na napisanie dzisiejszego posta.Powiem szczerze, bardzo mnie cieszy fakt, że nie jestem osamotniony wśród wielu, tych niby stukniętych ludzi. Sama świadomość, że inni... to znaczy niby ci normalni będą się pukać w czoło na widok mnie tarzającego sie w jesiennych liściach, daje mi wielką siłę do robienia właśnie takich dla mnie i mnie podobnym fajnych rzeczy. Drodzy stukacze po czołach, skroniach i całych łepetynach, uważajcie byście sobie gózów nie ponabijali... Będziecie musieli walić się w te swoje mózgownice bez przerwy bo nas, tarzających się w uschniętych liściach, w śniegu i trawie jest wielu i przybywa następnych coraz więcej...! To jeszcze nie koniec... my jeszcze będziemy spacerować trzymając się za ręce... i kiedy tylko weźmie nas na to ochota będziemy się do siebie przytulać...! Czyli będziemy strzelać miśki w każdym miejscu nawet największego miasta. Mało tego będziemy sobie dawać buziaczki choćby palce miały się wam połamać od walenia w czoła...! Ba, przyzwyczajajcie się, bo my to będziemy robić ciągle, a wy przecież macie ograniczoną ilość palcy u obu dłoni!!!Poza tym całowanie na ulicy i przytulanie to nie przywilej młodych i tylko tych nieco starszych... To przywilej każdego człowieka bez wyjątku i wieku...! Zapamiętajcie to sobie raz na zawszwe...! To przywilej każdego człowieka na świecie!!! A już napewno nie ma w tym niczego nieprzyzwoitego!!!