Dzień 163

Na zegarze jest w tej chwili godzina 21. Tak więc nastała chwila, w której zaczynam pisać posta. Dzisiaj pominę takie informacje jak mi minął dzień i jakaich doświadczałem uczuć w związku z pogodą, czy z powodu relacji z innymi ludźmi. Życie jest jakie jest i ja go w zasadzie akceptuje w takiej formie jakiej go codziennie doświaczam od innych ludzi. Jak od każdej normy tak i od tej są odstępstwa. Więc i w tej materii są tacy ludzie, których w żaden sposób nie da się nawet tolerować. Na skutek takich informacji napływających od innych ludzi doszedłem do wniosku, że warto poruszyć temat uczuć wynikających z poszanowania bliźniego. Poszanowania jego wyobrażeń na tematy dotyczące rożnych form życia w związkach i poza nimi. Jedno co najbardziej nasuwa mi się na myśl to fakt powszechnego lekceważenia. Lekceważenia niemal w każdej dziedzinie życia na ziemi. Najbardziej drażni mnie forma lekceważenia na skutek nieprzykładania się do zrozumienia drugiego człowieka... Polega to na niedokładnym czytaniu tego co ktoś pisze, na niedokładnym słuchaniu tego co ktoś mówi, na wyrywkowym i wybiórczym przyswajaniu sobie mądrości, które ktoś wypracował i je głosi wszystkim którzy pozornie słuchają, a potem podejmują sią na podstawie tak płaskich wiadomości oceny swojego partnera czy rozmówcu. Gdyby tak do tego dorzucić jeszcze kardynalny brak zrozumienia, to będziemy mieć obraz i wytłumaczenie dlaczego tak często dochodzi do zadrażnień miedzy ludźmi i partnerami z najprzeróżniejszych związków jakie tylko możemy sobie wyobrazić. Spłycanie i okrojenie tego co ktoś mówi to cenzura...! Cenzura której nikt nie chce, a którą prawie każdy stosuje w celu osiągnięcia włsnych korzyści! Chociażby dowartościowanie się na cudzych pogladach. Tak więc myślę sobie, że tym tekstem udało mi sie wstrząsnąć tymi, którzy mienią sie być nieco więksi i ważniejsi niż inni...