Dzień 174

Mamy w tej chwili godzinę 22:15. To i czas na kolejnego posta. Dzisiejszy dzień był spokojny i pod wpływem wzmożonej pracy. Mam trochę wyplatania więc nie próżnuję tylko od rana pracuję. W sklepie uzupełniałem wyprzedany podczas mojej kilku dniowej nieobecności towar... a więc jazda po hurtowniach i metkowanie towaru. Teraz chcę napisać coś sensownego i zajmującego... Zastanawiałem się nad życiem dwojga ludzi w związku partnerskim, między którymi nie ma żadnych uczuć takich jak miłość, przyjaźń, czy sympatia. Taki związek na zasadzie rozsądku, albo posiadania aby nie doświadczać samotności. Czy w takim związku można poczuć się szczęśliwym...? Czy taki związek na zasadzie trwania ma szansę być dobrym związkiem...? Czy w ogóle ma szansę istnieć i przetrwać wiele lat...? Myślę że tak... ale tylko wtedy jeśli będzie budowany na zasadzie wzajemnego zrozumienia i ustępst. Myślę, że nawet z czasem może wyzwolić uczucie przyzwyczajenia, uczucie solidarności, uczucie rewanżu za dobre uczynki na rzecz partnera. Myślę także, że taki związek... to bardzo kruchy związek... i jeśli nie będzie przebiegał na zasadzie wsparcia i wyrozumiałości nie przetrwa zbyt długo i rozpadnie się zaraz po kilku kłótniach i niedomówieniach życia codziennego. Wobec tego nasuwa sie kolejne pytanie: Czy warto trwać w takim związku w którym nie ma miłości i przyjaźni! W którym każdego dnia zastanawiamy się czy przetrwamy następny dzień. Na to pytanie nie ma łatwej odpowiedzi. Raczej bardzo trudno jest na nie odpowiedźieć, bo zależy od indywidualnych potrzeb każdego z partnerów. A gdy dodamy jeszcze strach przed samotnością, to z punktu widzenia takiej osoby, związek na zasadzie trwania jest jak najbardziej na miejscu. Nawet myślę, że te osoby są skłonne do akceptacji i znoszenia wieloletniego cierpienia zadawanego przez swojego partnera... byleby tylko go posiadać... a właściwie posiadać się wzajemnie... Czasem lepiej, czasem gorzej... raniąc się i przepraszając dnia następnrgo... można przetrwać nawet całe życie... ale czy warto tak żyć i świadomie pozbawiać się tego co jest najpiękniejsze na świecie...? Czy warto żyć w cierpieniu... bez miłości, bez przyjaźni, bez współczucia i bez szczerego, płynącego z serca wsparcia...?