Dzień 170

Już jest godzina 23,15...Czyli dość późna pora... mnie to jednak w niczym nie przeszkadza, a już na pewno nie w pisaniu posta, ani w głębokich przemyśleniach... Zastanawiam się często nad różnymi sprawami... tak i teraz temat, który poruszam od trzech dni o porzucających nas pseudo przyjacielach spokoju mi nie daje. Dzisiaj zrozumiałem, że porzucanie przyjaciół wlecze za sobą cała masę innych uczuć... Jednym z nich jest zaufanie!!! Czy można ufać komuś kto rzuca słowa na wiatr... zwłaszcza w tak ważnych tematach jak przyjaźń...? A czy wszyscy następni, którzy znajdą się pod bezpośrednim wpływem tej osoby też doznają z jej strony zawodu wiary i zaufania!??? Nurtuje mnie ta myśl od rana do wieczora i nawet wtedy gdy przebudzę się w środku nocy. Według mnie istnieje duże prawdopodobieństwo, że tak. Takie zachowanie i działanie musi mieć głębsze korzenie. Nie wierzę, że tak działają tylko jednorazowo w sensie porzucenia sprawdzonego przyjaciela na rzecz pozbycia się samotności i pochwycenie swojej ofiary... tak, ofiary...! W końcu zrozumiałem, że ci którzy porzucają przyjaciół tylko dlatego, że ze strachu chcą za wszelka cenę mieć partnera do towarzystwa...! Do towarzystwa... a nie dlatego, że mają do niego jakieś choćby minimalne uczucia...! Robią to wiele razy... i robią to jeszcze dlatego, że chcą posiadać... posiadać za wszelka cenę... na zawsze i tylko dla siebie... A że przyjaciela posiadać się nie da więc porzucają go na korzyść osoby ofiary która wpadnie im w ręce... smutne??? Ale za to jakie prawdziwe...