Dzień 180

Mamy już godzinę 22:15. A to daje mi do zrozumienia, że trzeba rozpocząć pisanie kolejnego posta.
Dzisiejszy ranek był pełen niespodzianek. Za oknem ciemna kurtyna chmur okryła półmrokiem cały horyzont naszego miejskiego świata. Jest ciemno, smutno i ponuro… zupełnie tak jak w duszy samotnego człowieka. Wieje niezbyt silny wiatr, ale za to deszcz leje jak oszalały. Grube krople tłukąc o szyby okien i parapety, rozbijają się na setki maleńkich innych kropelek. W nocy… to znaczy już grubo po północy, te oto warunki pogodowe zmusiły rosnący pod moim oknem stary przedwojenny bez do kapitulacji. Rósł tu grubo przede moim przybyciem i każdej wiosny okrywał się liliowym kwieciem. Może już nie tak obfitym, ale zawsze pięknym i pachnącym jak za swoich młodych lat. Taka niby nic nie znacząca sytuacja… a jednak przywołuje wspomnienia i refleksje nad przemijającym życiem. Wyraźnie uświadamia nam, że nic nie jest wieczne… że po upływie choćby sekundy nic nie jest już takie samo… i tak jest z naszym życiem. Rodzimy się, jesteśmy piękni, rozsiewamy swoje wdzięki im urodę... i całe życie jesteśmy jak ten kwiat bzu… z upływem czasu coraz słabsi, mniej intensywni, mniej zaradni… ale w sercach tak samo piękni jak za młodu. Tylko zewnętrznie starzejemy się, marszczymy i próchnieją nam korzenie… aż którejś nocy przyjdzie deszczowa zawierucha i powali nas tak jak ten bez przy mojej kamienicy… na szczęście nasze piękne wnętrza pozostaną dłużej niż nasze postarzałe i zużyte ciała…