Dzień 171

Właśnie wróciłem do domu. Jest godzina 23,20... Tak więc siadam natychmiast do pisania posta. Dzisiejszy dzień był dniem wizyt pożegnalnych, ponieważ jutro wyjeżdżam do Warszawy. Pierwsza wizyta była wizytą u cioci. Zjedlismy pożrgnalny obiad i około godziny 18 zaczęliśmy się żegnać. Podświadomie poczułem, że 80-cio letnia ciocia, która ma sie w takiej sprawności fizyczno umysłowej,której i 50-cio latka by pozazdrościła, pragnie się do mnie przytulic. Niesamowite uczucie, a ponieważ zawsze słucham swojej podświadomości... tak i tym razem jej posłuchałem. Gdy tylko ją objąłem ramionami wtuliła się we mnie jak małe dziecko... i tak stalismy dobrą chwilkę. Potem stojąc obok niej, objąłem ja ramieniem i ona raczej wstrzemięźliwa do takich gastów stała i nie wzbraniała się temu objęciu. Potem w jej oczach zobaczyłem łzy smutku i potrzeby drugiego człowieka. Sam się rozczuliłem i gdy oczy zaszły mi wodą pomyślałem: tego jest wszystkim potrzeba, bo to ma jedyną wartość na świecie!!! Nie pieniądze, nie posiadacze, nie fałszywe przyjaźnie tylko to prawdziwe i szczere uczucie, które przejawia sie na zewnątrz przytulaniem, które daje każdemu bez wyjatku wsparcie i pewność, że tego właśnie potrzebujemy najbardziej z wszystkiego co nas otacza. Potem była wizyta u starych znajomych i oni na pożegnanie także pragnęli przytulania... także były łzy i brak chęci rozstanie. Padały deklaracje i obietnice częstszego kontaktu. Jaka to piękna i niekłamana radość płynie w takich chwilach... Doznałem wspaniałej bliskości uczuć i zrozumiałem, że dla tych ludzi zawsze będe tym najbliższym... tym który jest najlepszym przyjacielem... który dla nich nie przeminie nigdy! Doprawdy nie potrafię pojąć jak można się takiej energii świadomie pozbawiać!!!???