Dzień 181

Zanim się zorientujemy mijają minuty, godziny, dni, tygodnie, całe lata… tak i teraz zanim się spostrzegłem wybiła godzina 23:50… czyli nadszedł prawie ostateczny czas na napisanie kolejnego posta. Dzień odkąd wstałem był ciągiem dalszym wczorajszego pochmurnego dnia. Dopiero później wyszło słońce. A tymczasem za oknem smutno i mglisto. Czyżby to już nadeszła jesień…? W każdym bądź razie, przynajmniej ja mam takie odczucie. Pod drzewami za moim oknem już żółcą się dywany opadających nasion i liści. Niby to piękna pora, ale jakoś tak smutniej się robi w mojej niespokojnej duszy. Patrząc przez szyby na to co dzieje się na zewnątrz świata zadumałem się nad sobą i swoim życiem. Mimo wszystko te barwy jesieni wywołują we mnie jakiś smutek, zadumę i melancholię. Lubię jesień i pamiętam gdy byłem dużo, dużo młodszym chłopcem , chodziłem do parku i do nadrzecznego lasu… tam chodziłem całymi godzinami i szurałem nogami w grubych dywanach opadłych liści. Potem butami nasuwałem wielką ich ilość w jedno miejsce i usypywałem dużą kupkę z jesiennych pożółkłych liści, a następnie gdy było ich już bardzo dużo skakałem z rozpędu w sam środek i zakopywałem się w nich caluteńki… Leżałem tam kilkanaście długich minut i wdychałem ich zapach… był zawsze taki przyjemny dla mojego nosa i niesamowicie intensywny. Potem przenosiłem je tuż nad rzekę i podpalałem robiąc z nich całkiem spore i dymiące ognisko. Teraz już tak nie robię… chociaż w sercu mam takie pragnienie… lecz wiem, że kiedyś jeszcze to zrobię… zakopię się cały w takiej jesiennej kupie liści i będę się sycił tym niepowtarzalnym i przyjemnym zapachy jesieni..