Dzień 141

Witam wszystkich w niedzielny deszczowy wieczór. Dochodzi godzina 20,50... a to oznaczą, że biorę się za pisanie dzisiejszego posta. Zafundowałem sobie dzisiaj wycieczkę w dawne miejsca, gdzie spędzałem w dzieciństwie dużo czasu. Trudno było cokolwiek odnaleźć i gdyby nie duch dziadka nawet tam bym nie trafił. Wszystko się tam zmieniło. Lasy są młode... reszta porosła gęstymi krzakami, albo przestała istnieć całkowicie. Na samym początku za sprawką dziadka jakiś pan wsiadł do swojego auta i pilotował mnie aż do samego celu.W przeciwieństwie do mnie miał osobowe auto i jadąc tymi wertepami narażał się na uszkodzenie podwozia. Następnie Dziadek podpowiadał gdzie mam iść by znaleźć miejsce w którym satały zabudowania i krok po kroku w tej plątaninie chaszczy pokazywał gdzie co kiedyś stało.A potem idąc za mną dał się sfotografować na jednym ze zdięć jakie tam zrobiłem. Fantastyczna wycieczka. Lał deszcz, a ja bez problemu rozpaliłem ognisko i piekłem smakowite kiełbaski. Potem przestało lać i miałem chwilę na chodzenie po lesie... Jestem bardzo, bardzo zadowolony... A teraz następne zwrotki mojego wiersza...

O co mu właściwie chodzi…?
Pewnie kręci, albo zwodzi,
Przecież każdy o tym wie,
Że chłop krzywdzić tylko chce.

Mam ci babskie doświadczenie,
Wiem co w każdym takim drzemie
Czy zaprzeczy mi tu która,
Że w nich taka jest natura…?

Chociaż dobrze wszystko wiem,
To zamartwiać też się chcę.
Życie nudne, gdy szczęśliwe,
Lepsze kiedy kłopotliwe.