Dzień 130

Mamy już prawie godzinę 23. Tak więc niezwłocznie zabieram się do pisania kolejnego posta. Nie chciałbym odnosić się do każdego wpisu i robił tego nie będę, ale wpis Jakona zasługuje na to z kilku powodów... po pierwsze chcę powiedzieć, że bardzo mi się podopa twoje podejście i szacunek jaki wyrażasz do postów pisanych inną ręką niż twoja własna. Szczególnie przypadło mi do gustu twoje stwierdzenie, że wchodząc na jakiegoś bloga, traktujesz to jak zaproszenie i gościnę w cudzym domu...! Pięknie to ująłeś...nic dodać, nic zabrać. Po drugie: w zasugerowaniu pewnej zmiany tematu nie widzę niczego złego ani nieprzyzwoitwgo, wszak mój blog nosi nazwę "Poezja, którą da się czytać". Więc poezja musi być myślą przewodnią tegoż bloga. A ja dałem sie ponieść emocjom i im poświęciłem zbyt dużo czasu. Na przyszłość będę bardziej przeplatał wątki by nie wpadać w ujednolicenie tematu. I wreszczie trzecia sprawa, sprawa listu od siły wyższej, która mogłaby mi powiedzieć czego ja chcę, szukam i kim jestem... Myślę sobie, że wiem kim jestem. Wiem także czego pragnę, czego chcę i szukam. W wierszu jak się wszyscy domyślili chodzi o miłość... i to jej ciągle szukam i chcę coraz więcej i więcej... Co się tyczy listu... myślę, że nie byłoby żadnego listu. Jestem przekonany, że nawet Bóg nie wysłałby takiego listu, ponieważ wiem, że miłość nie zna granic... a więc jest nieskończenie wielka. Czy Bóg mógłby wysłać mi list z odpowiedzią gdy sam nie zna końca tego czego szukam... czyli miłości!?