Dzień 127

W tej chwili mija godzina 22,25... A więc zaczynamy Moi Mili... Wczorajszy post wywołał trochę burzy... trochę zamieszania i trochę sprzeciwów... i dobrze, bo z założenia ma wstrząsać emocjami i uczuciami wszystkich czytających. To bardzo dobrze, że są takie urozmaicone odczucia moich treści, gdyby ich nie było nie miałbym po co pisać... Myślę sobie tak, że sprawa nieposiadania oczekiwań jest bardzo łatwa. Jednak zdaję sobie sprawę z tego, że nie dla wszystkich jednakowo. Najpierw maleńkie sprostowanie, mój wczorajszy post nie odnosił się li tylko i wyłącznie do uczucia miłości. Miłością posłużyłem się tylko jako przykładem. Oczekiwania tyczą się wszelkiego rodzaju spraw na ziemi. Dotyczą czysto materialnych oczekiwań ale i uczuć. Miłość jest największym z uczuć to i cierpienie z niespełnienia się tego stanu ducha jest największe... choćby miłość wzgardzona! Nie mogę zgodzić się z tym, że oczekiwanie na miłość jest większym cierpiebiem niż doznanie miłości odrzuconej. Życie w rozpaczy i nadziei na to, że ktoś w kim ulokowaliśmy całą swoją miłość łaskawie odwzajemni choćby namiastkę tego uczucia jest wręcz okrutna...
Druga sprawa dotyczy pielegnacji tego uczucia by rosło w siłę i potężniało z niemal każdą minutą... owszem to dobry kierunek, tylko miłość musi być miłością prawdziwą i bezinteresowną. Jeśli na skutek braku umiejętności nazywania właściwymi terminami stanów jakich doświadzczamy w związku partnerskim, uznamy zauroczenie seksem, dobrocią, urodą, pracowitościa, wdziękiem osobistym że jest to miłość... ta właściwa i jedyna jako prawdziwa, to szybko okaże się, że po kilku latach wpadamy w cykl i trudy życia codziennego i tak zwaną rutyne. Wtedy już nie mammy w sobie takiej fascynacji walorami, które posiadał nasz partner [ka]. Na skutek codziennych obowiązków zatracamy niemal wszystko na rzecz pieniędzy których chcemy zarabiać coraz większe ilośći. Zapominamy o sobie i naszych walorach nie mamy siły i ochoty na seks i wspólne spędzanie czasu. W kńcu dochodzi jeszcze między ludzka rywalizacja o dobra materialne. Ta powoduje, że przestajemy doceniać to co mamy. Już nam się nie podoba małe mieszkanie, obecny samochód, stary i wielki telewizor i cechy naszej drugiej połowy. Psioczymy, narzekamy na nieudane życie i zaczynamy teraz dostrzegać wszystkie cechy których na początku nie widzieliśmy u swojego partnera. Wreszcie się rozwodzimy i w ten sposób spełzły na panewce nasze, zresztą szczere chęci pielęgnacji wałasnego związku i uczuć. Mówię wam pazerność, brak poszanowania i akceptacji tego co mamy, bezustanna pogoń za dobrami matreialnymi jest zgubą ludzkości i każdego związku partnerskiego! Uważam, że nie ma nic cenniejszego od wielkiej i czystej miłości... takiej bez podtekstów i idiotycznych oczekiwań na dobra materialne. Wolę by ukochana na śniadanie podawała mi kanapkę ze smalcem i dawała we wszystkch warunkach życia swoje szczere i pełne miłości wsparcie niż pałac i wypasione konto w banku. Nie chcę mieć obok siebie zepsutej pieniędzmi kobiety... chcę czuć całym sobą jej uczucie wielkiej miłości i troski i chcę wiedzieć że zawsze i wszędzi będzie mi towarzyszyć aż do końca życia... nawet w tych najgorszych chwilach... czyli w niedostatku i w biedzie, w chorobie i smutku, w mrozie i zagubieniu... bo tylko taka ma w sobie miłość prawdziwą, dla której nawet życie warto oddać bez znróżenia oka... !!!