EPILOG

Po długim wahaniu postanowiłem zakończyć pracę z prowadzonym od ponad 500-set dni blogiem pt. "Poezja, którą da się czytać". Jak spostrzegliście 7 ostatnich postów zasadniczo odbiegało tematem od wcześniejszych treści, dlatego zostały przeniesione do nowoutworzonego bloga, który będzie poruszał właśnie taką tematykę. Mam nadzieję, że te ważne tematy wciągną was i zachęcą do czytania, i czynnego uczestnictwa w życiu nowego bloga pt. "Tropem dziwactw i bezsensu". Zapraszam. Oto nowy adres pod którym mnie znajdziecie:

http://tropem-dziwactw-i-bezsensu.blogspot.com

środa, 17 lutego 2010

Dzień 354

Dzisiaj już trochę wcześniej dotarłem do kompika. Jest w tej chwili godzina 23:15. Jeszcze tylko kubeczek zielonej herbatki postawię obok siebie i zaraz zabieram się do pisania posta. Dzisiejszy dzień spędziłem na pracy buchalteryjnej na rzecz mojego sklepu. Cyferki, cyferki i migotanie powiek na przemian z oczopląsem... Nie jestem mocny w te klocki więc musiałem robić sobie przerwy by nie zbzikować... Jeszcze czekają mnnie takie dwa dni...może dzień...? Gdyby się udało skończyć jutro, odsapnąłbym baaaardzo, baaaardzo głeboko... A teraz zamieszczę drugą część rozpoczętego wczoraj wiersza. Oto on:

Jeżeli słyszysz dźwięk życia…
I chcesz widoku ukochanego.
Jeżeli nie przetrwasz minuty
I pragniesz dotyku rąk jedynego…

Jeżeli serce umiera Ci w trwodze…
I wiesz, że pęknie z tęsknoty.
Jeżeli pustkę przy boku pojmiesz
I żyć bez niego nie masz ochoty…

Wiedz, że miłość twoja jest wielka…
Taka prawdziwa – ogniem płonąca
Wspaniała, ciepła, jedyna na świecie
Wieczna, dojrzała i nie gasnąca…


Bogdan Chmielewski
Warszawa dnia 11.02.2010.
Autor: o

2 komentarze:

  1. send2218 lutego 2010 00:58

    Witam Wszystkich o tej późnej porze.
    Mam na imię Katarzyna.
    Jestem miłośniczką poezji przedstawianej na tym blogu, dlatego wprawdzie z pewnym opóźnieniem ale postanowiłam dołączyć do zacnego Grona.
    Dzisiejszy wiersz porusza temat tak bliski nam wszystkim - miłości - tej pięknej, bezwarunkowej w najczystszej formie.
    Niektórzy mieli szczęście takiej miłości doświadczyć, inni za nią tęsknią, są również tacy, którzy niestety nigdy nie pojmą jak wielkim i szlachetnym uczuciem można darzyć drugiego człowieka.
    Każde słowo tego wiersza dotyka serca.

    OdpowiedzUsuń
  2. fil20 lutego 2010 16:47

    Piękny wiersz o miłości, bliskość drugiego człowieka.
    Nadzieja, wiara, miłość, szczęście i zdrowie to najcenniejsze rzeczy na ziemi dla człowieka. Każdy człowiek potrzebuje tego wszystkiego by radośnie żyć. Każdy człowiek ma do tego prawo, jednak od człowieka najwięcej zależy, czy tak będzie żył, czy potrafi zobaczyć obok siebie drugiego człowieka i czy potrafi traktować go tak jak sam chciałby aby go traktowano. Gdybyśmy tylko chcieli zobaczyć w człowieku przyjaciela, świat stałby się rajem, a życie byłoby piękniejsze, lepsze i takie o jakim wszyscy marzymy.Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)