Dzień 345

Jest godzina 20:20. Mimo, że to jeszcze stosunkowo młoda godzina zabieram się do pisania poniedziałkowego posta. Dzień nie obfitował w nic szczególnego poza interesującymi rozmowami... Jak to JA... mam zawsze jakieś przemyślenia i dzisiaj także miałem ich kilka. Ale spośród nich wybrałem temat o wrażliwości. Uczucie wrażliwości z mojego punktu widzenia jest dwojakie: Może być powierzchowne i może być głębokie... Żeby nie zaplątać się w drobiazgowość, celowo pomijam całą resztę pośrednich odłamów wrazliwości. Na początku należałoby zastanowić się nad tym czym jest wrażliwość...? Niewątpliwie jest to uczucie płynące z głębin duszy... A co stanowi o sile wrażliwości...? Dlaczego jedni mają tak mocno rozwiniętą wrażliwość, a inni prawie wcale jej nie mają... Czy można wynieść wrażliwość z uwarunkowań panujących w domu rodzinnym... czy można się jej nauczyć...? Czy po prostu się ją ma w sercu od urodzenia... a może jeszcze z wcześniejszych wcieleń... Jakby nie drążyć tego tematu i tak nie dojdziemy dlaczego ta wrażliwość w niektórych ludziach jest tak wielka i głeboka... a w innych jej prawie nie ma. Jedno jest pewne, że taka wrażliwość w świecie głęboko materialnym jest kłopotliwa i nierozumiana przez tych wszystkich mniej wrażliwych. Często takiego człowieka określa się mazgajem, nadwrażliwcem, histerykiem, albo nienormalnym, lub zbzikowanym...! Zasada ta wynika z braku tolerancji do inności człowieka i przede wszystkim z braku własnej wrażliwości o takim silnym natężeniu... Dużą role w zrozumieniu wrażliwości odgrywa poziom na jakim znajduje się dany człowiek w chwili obecnej... Dlaczego nie rozumiemy tych bardzo wrażliwych istot...? Wszak niosą ze sobą takie pozytywne uczucia jak miłość, empatie, miłosierdzie i wsparcie. Przecież to dzięki nim zaznajemy wsparcia w niedoli. To dzięki nim doświadczamy opieki w chorobowej lub starczej niemocy. To oni dają nam miłosierdzie w cierpieniu i to oni utulają nas w cierpieniach z powodu odrzuconej miłości, samotności, głodzie i smutku... Czyż zatem nie należy im się szczególne wsparcie i szeroko rozumiana pomoc... Tak naprawdę nie jeden z nas się nimi wyręcza, bo sam nie potrafi zająć się swoimi niedołężnymi rodzicami i ułomnym dzieckiem... Szanujmy zatem tych wszystkich rozbeczanych wrażliwców, bo za to co za nas robia, im się to tak po prostu od nas należy... a przede wszystkim pamiętajcie, że oni dając innym potrzebującym z siebie wszystko, często sami pragną przytulenia od szczerego serca... często na skutek ludzkiego egoizmu oni nie dostają od innych ludzi niczego oprócz niejednokrotnie sztucznych podziękowań. Ja choć sam jestem wrażliwcem, chylę przed tymi wszystkimi wspaniałymi wrażliwcami własne czoło... i biję przed nimi bardzo głęboki pokłon... Mam dla nich jeszcze bardzo gorące buziaczki i swoje serce...