Dzień 351

W tej chwili jest godzina 20:48 Siadam więc do kompika i zabieram się do pisania posta. Jak już niektóre osoby wiedzą, dzisiejszy post będzie dotyczył wczorajszego dnia. Przypominam jeszcze tym którzy nie wiedzą lub z jakichś przyziemnych powodów zapomniały... wyjaśniam - wczoraj były Walentynki. A więc dzień obfitujący w pozytywne energie cieplutkich uczuć! Z mojego punktu widzenia jest to najfajniejszy dzień w roku... Jednoczy ludzi. Chcę powiedzieć Wam, że my, to znaczy grono dobrych i najlepszych znajomych zorganizowaliśmy sobie spotkanie właśnie z takiej... walentynkowej okazji. Spotkaliśmy się w punkcie zbornym na Jelonkach i tam w niezwykle miłych relacjach, od godziny 16:00 niemal do 24:00, nie nudząc się sobą przebywaliśmy razem osiem godzin. Specyfika tych naszych miłych spotkań polega na tym, że każdy od siebie daje swój wkład i pomysłowość w realizacji i stwarzaniu niepowtarzalnej atmosfery. I tak każdy od siebie coś przynosił. Były różnorodne sałatki, ciasta, napoje, pieczone w cary skrzydełka, faworki, a właściwie na skutek omyłkowo zmienionej przeze mmnie pierwszej literki "Gaworki"... i tak już chyba zostaną "gaworkami"... były też bezy, jajka w majonezie... a czego tam nie było...? Powiem jeszcze o serpentynkach porozrzucanych po pokoju i przemiłej atmosferze. Najpiekniejsze było dawanie sobie drobnych upominków... takich milusich akcentów walentynkowych... Wszyscy bez wyjątku na płeć dostali czerwone serduszka. Nasza Kasiula sprawiła nam chwilkę refleksji i zadumy gdy wręczała każdemu z nas pięknie zapakowane tomiki wyrażonych mądrości inych wielkich ludzi. Ja...zostałem wyrózniony specjalnym podziękowaniem wszystkich obecnych... Jest to karta pamięci podpisana własnoręcnie przez każdrgo z obecbych, a było ich 11-cie osób... no i dostałem purpurowe serce... które nosiłem cały miły wieczór na piersi. Całość została połączona prezentacją nowości poetyckich w wydaniu Biożenki-II, mnie i Janusza... Wszystko uwiecznione został 145-ma fotografiami i zostanie nam na wieczną pamiątkę... Tuż przed północą pożegnaliśmy się. Oczywiście nikt nie został pozostawiony samopas tylko kto mógł i miał czym, rozwoził tych którzy nie mieliby jak dotrzeć do własnych mieszkń. Sam dotarłem do domu o godzinie drugiej po północy... ale nie poszedłem spać tylko powtórnie przejrzałem upominki i cieszyłem nimi swoje oko, serce i całe wnętrze przed zaśnięciem... Chcę wszystkim gorąco podziekować za miłe klimaty jakie potrafimy sobie dawać. Dziękuje Naszej "Kwoce", że nas przygarnia pod skrzydełka w swoim gniazdku rodzinnym i za to, że mam tą wielką przyjmność i zaszczyt WAS znać... brakowało mi w tym znakomitym gronie jeszcze Ninki, Joasi i Rumcajsiny... ale rozumiem i znam ich powód nieprzybycia... ślę Wam więc chociaż wirtualnego, ale szczerego buziaczka walentynkowego... Następnym razem nie wymigacie się żadnym powodem! A to jest życzeniem nas wszystkich.